ULMUS

I.

ULMUS

gratissima vitibus arbor. Papinius Statius, l. 5. Sylv. 1. v. 49.

Qualiter aquaevo sociatam palmite vitem

Ulmus amat, miscetque nemus ——

Manilius, l. 5.

Et te, Bacche, tuas nubentem iunget ad ulmot.

Alii passim, de utriusque arboris coniugio mira, sed vera narrantes, ut ait Barthius Animadv. ad Statium, d. l. Gymnosophistis sacra etiam fuit, a qua Apollonius humanâ voce salutatus, quod scripsit Philostratus, sive hoc eius, vel Damidis, aut alterius fuerit commentum, Hierocli quoque, ut fabulosum, oliectat Eusebius Confutat. l. 8. adnotante Vossiô, de Idolol. l. 3. c. 44. Eius sponte renascentis portentum memorat Plin. l. 16. c. 32. princip. Factum hoc populo Rom. Quiritibus ostentum Cimbricis bellis Nuceriae, in luco Iunonis, Ulmo, postquam etiam cacumen amputatum erat, quoniam in aram ipsam procumbebat, restitutâ sponte, ita ut protinus floreret: a quo deinde tempore Maiestas populi Romani resurrexit, quae antea cladibus vastata fuerat etc. Vide de hac arbore plura, apud Plin. l. 16. c. 17. alibique passim, Matthiolum Commentar. in Dioscorid. et alios Rei Herbariae Scriptores. Addo saltem, quod Ulmeis virgis in servos olim animadverterint Romani, unde ulmitriba, Plauti vox, Pers. Act. 2. sc. 4. v. 7. Quodque lanion ibus non ex alia arbore codices frequentiores, uti docet vetus Schol. Iuvenalis, ad Sat. 11. v. 141. quem locum supra adduximus, voce Carptor. Nomen quod attinet, inde videtur ortum, quod ulginosis locis arbor gaudet. Graecis πτελέα etc.

II.

ULMUS

oppidum Pannoniae superloris nunc Ilmitz Clwver. vicus Peisoni lacui impositus, in Austria inferiori, in ipso limie Hungariae.

III.

ULMUS

pagus Mysiae superioris a Naisso urbe 19. mill. pass. in Ortum, Sardicam versus.